ο φωτογράφος ως μάρτυρας
μιάς εποχής που δεν υπάρχει πιά...
ο φωτογράφος που στόχος
του ήταν πάντα να συλλαμβάνει τους
ανθρώπους με τα προβλήματά τους
τις προσωπικότητές
τους και
τις δυνατότητές τους
σε μιά συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου...
ο φωτογράφος που
εμπνεύστηκε για τις φωτογραφίες του
της Νέας Υόρκης "το παιχνίδι των
παιδιών στους δρόμους" από τους
πίνακες ζωγραφικής του Pieter Bruegel theElder...
ο φωτογράφος των
ιδιαίτερα συναισθηματικών φωτογραφιών...
ο φωτογράφος που δεν
ενδιαφερόταν καθόλου να ομορφύνει τα
πορτραίτα του...
ο φωτογράφος που έγραφε
"πιστεύουμε στην ελπίδα"
ο φωτογράφος που αρνήθηκε
να φωτογραφίσει τους γονείς ενός
παιδιού που μόλις είχε
πεθάνει και που έγραψε
πως
“καμία φωτογραφία,όσο
καλή και άριστη και αν είναι, δεν αξίζει
να πληγώνει τους ανθρώπους”
ο σπουδαίος αυτός
φωτογράφος πέθανε την Παρασκευή 5
Δεκεμβρίου 2014 στο σπίτι του στο Sea Cliff
στη Νέα Υόρκη...
ήταν 96 ετών...
η κόρη του, η Judith,
ανακοίνωσε το θάνατό του...
o Arthur Leipzig γεννήθηκε
στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, το 1918...
μετά τις σπουδές του
φωτογραφίας στο Photo League το 1942
εργάστηκε ως φωτογράφος προσωπικού για
τέσσερα χρόνια στο Newspaper PM...
κατά τη διάρκεια αυτής
της περιόδου ολοκλήρωσε και
την πρώτη του έκθεση
φωτογραφίας
το περίφημο πρότζεκτ "children's
street games"- παιδικά παιχνίδια στο
δρόμο -
το 1946 φεύγει από το Newspaper
PM...
μετά από ένα σύντομο
πέρασμα στη International News Photos γίνεται
ανεξάρτητος φωτορεπόρτερ
και
ταξιδεύει σε όλο τον
κόσμο με αναθέσεις από περιοδικά όπως
The Sunday New York Times
This Week
Fortune
Look
and Parade
μέχρι που ο EdwardSteichen τον ενθάρρυνε να διδάξει, πράγμα
που έκανε για τα επόμενα είκοσι οκτώ
χρόνια στο
Long Island University
όπου
ήταν μέχρι το τέλος της
ζωής του Ομότιμος Καθηγητής...
.....................
"Η καριέρα του Arthur
Leipzig ως φωτορεπόρτερ και φωτογράφου
πληρεί τα ιδανικά της μεγάλης εποχής
της αμερικανικής φωτοειδησεογραφίας...
ο φωτογράφος που
με το ξεκίνημά του στην
Photo League της δεκαετίας του 1940,
ως ανεξάρτητος φωτογράφος
στη δεκαετία του 1950 και του 60,
ως δάσκαλος-φωτογράφος
με πλήρη απασχόληση
και
ως ελεύθερος να επιλέγει
πια τις εργασίες του στη δεκαετία του
1970 και του 80,
απεικονίζει τις
δυνατότητες αλλά και τις αντιξοότητες
μιας ζωής στη φωτογραφία
επίσης
οι φωτογραφίες του
εξυμνούν την τέχνη του – ως ένα έργο
ζωής που έχει μια διαρκή και δημιουργική
απάντηση στην πρόκληση "κατά πόσο η
φωτογραφία αποτελεί μέσο για την έκφραση
των θεμελιωδών ανθρώπινων εμπειριών"
ας δούμε κάποιες από
τις φωτογραφίες του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου