Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Thomas Barbey και οι ονειρικές φωτογραφίες του

Tom Hooker ή Thomas Barbey
ο Αμερικανός τραγουδιστής και φωτογράφος που μαγεύει με τα περίεργα και μυστήρια φωτομοντάζ του
τα οποία παίζουν προκλητικά με την οπτική λογική μας
και
μας προκαλούν με χιλιάδες ερμηνείες
http://www.artifactsgallery.com/art.asp?!=A&ID=787
σε όλες τις φωτογραφίες του ο Thomas Barbey δεν χρησιμοποιεί προγράμματα επεξεργασίας εικόνας
χρησιμοποιεί δηλαδή τον παραδοσιακό τρόπο
λήψης με αρνητικό και εκτύπωσης!!!
http://thomasbarbey.com/





Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Βιμ Βέντερς και Χουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγάδο- «Το αλάτι της Γης» («The salt of the earth», Ιταλία/ Βραζιλία/ Γαλλία, 2014)

«Το αλάτι της Γης» («The salt of the earth», Ιταλία/ Βραζιλία/ Γαλλία, 2014) ντοκιμαντέρ των Βιμ Βέντερς, Χουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγάδο
O Βιμ Βέντερς γνώριζε τη φωτογραφική δουλειά του Σεμπαστιάο Σαλγάδο παραπάνω από 20 χρόνια προτού αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί της στο ντοκιμαντέρ «Το αλάτι της Γης».
Αυτός ακριβώς ο θαυμασμός του γερμανού σκηνοθέτη απέναντι στη δουλειά του βραζιλιάνου φωτογράφου ήταν που τον ώθησε να τον συναντήσει.
Ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες αναπτύχθηκε μια υπέροχη φιλία και ο Σαλγάδο κάλεσε τον Βέντερς σε ένα ταξίδι «χωρίς ιδιαίτερο στόχο», στο οποίο θα συμμετείχε και ο γιος του φωτογράφου, κινηματογραφιστής Χουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγάδο.
Ετσι γεννήθηκε «Το αλάτι της Γης», ένα ιδιαίτερο ταξίδι στον κόσμο του φωτογράφου ή καλύτερα ένα ταξίδι στον κόσμο μας μέσα από τη ματιά και φαντασία ενός ιδιαίτερου, αν όχι μοναδικού, φωτογράφου.
Με 50 χρόνια εμπειρίας (στα περισσότερα από τα οποία βοηθός του ήταν η γυναίκα του Λέλια) ο Σαλγάδο έχει βρεθεί απέναντι σε πολλές καταστάσεις, αυτόπτης μάρτυρας πολλών τραγωδιών.
Μια ανθρώπινη σφαγή στη Ρουάντα, ένα χρυσωρυχείο στη Βραζιλία, μια δασική καταστροφή στην πατρίδα του. Οπως ο ίδιος το θέτει, «βρισκόταν στην καρδιά του σκότους».
Ο Βέντερς φωτίζει αυτό το σκοτάδι και αναζητεί τη λάμψη της αισιοδοξίας: ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας αποτυπώνει το αναπάντεχο ταξίδι της οικογένειας Σαλγάδο στη Βραζιλία.
Η οικογένεια Σαλγάδο επιστρέφει στο κτήμα Αλμορές της Βραζιλίας με στόχο να φυτευθούν 2.000.000 δέντρα - ένα στοίχημα των Σαλγάδος για την αναδάσωση και κατά προέκταση για τη σωτηρία της περιοχής.
Οι καρποί αυτής της προσπάθειας έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται και διόλου τυχαία η τελευταία φωτογραφική δουλειά του Σεμπαστιάο Σαλγάδο λέγεται «Γένεσις» («Genesis») και είναι εμπνευσμένη από τη φύση.
http://www.tovima.gr

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

το μαύρο κουτί

Όσο ζούσε δεν την ήξερε κανείς.
Μια γεροντοκόρη νταντά στο Σικάγο, απόμακρη και εμμονική, που είχε ένα μυστικό. Φωτογράφιζε ό,τι έβλεπε στους δρόμους της μεταπολεμικής Αμερικής.
Σήμερα, θεωρείται η νέα αποκάλυψη. Το όνομά της είναι Vivian Maier.

Ο νεαρός John Maloof είναι κτηματομεσίτης, ερασιτέχνης ιστορικός και συλλέκτης.
Από αυτούς που χαλούν περιουσίες στις δημοπρασίες ελπίζοντας ότι θα βρουν χρυσό.
Την πρώτη φορά που είδε τις φωτογραφίες της Vivian Maier το 2007 δεν έδωσε μεγάλη σημασία.
Αγόρασε το πρώτο κουτί 400 δολάρια, αναζήτησε το όνομά της στο Google, δεν βρήκε τίποτα και τις άφησε στην άκρη.
Μόνο που τις επόμενες μέρες έβλεπε και ξαναέβλεπε τα αρνητικά ανακαλύπτοντας πράγματα που την πρώτη φορά του είχαν διαφύγει.
Σε λίγους μήνες συνέλεξε το περισσότερο υλικό όπου και αν το βρήκε.
Πράγμα όχι και τόσο εύκολο.
Η Vivian ήταν μεγάλη, χωρίς συγγενή, ζούσε τις περισσότερες μέρες στο δρόμο με αποτέλεσμα να αδυνατεί να πληρώσει τις αποθήκες που διατηρούσε το υλικό της.
Αυτός ήταν ο λόγος που ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να βγάλει τις κούτες της σε δημοπρασία χωρίς καν να την ενημερώσει.
Πάνω από 100.000, ασπρόμαυρες κυρίως, φωτογραφίες, αποκόμματα εφημερίδων και μαγνητοφωνημένες ταινίες με συνεντεύξεις αυτών που φωτογράφιζε στοιβαγμένα σε 200, σκοροφαγωμένες σχεδόν, βαλίτσες.
Μια μονόχνοτη νταντά από Γαλλίδα μητέρα και Αυστριακό πατέρα που φωτογράφιζε στους δρόμους με μια Rolleiflex δεν ήταν είδηση.
Οι φωτογραφίες της, όμως, ήταν.
Για την ακρίβεια, η φλέβα χρυσού που ήλπιζε ο John Maloof.
Η μεταπολεμική Αμερική, το Σικάγο, η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες της δεκαετίας του '50 και του ‘60, οι μετανάστες, οι φτωχές συνοικίες, τα εγκλήματα και αρκετά πορτρέτα της, πιθανόν, όπως έγραψε αργότερα το New Yorker, «γιατί μέσα από τις φωτογραφίες προσπαθούσε να ανακαλύψει τον εαυτό της».
Όσο ζούσε δεν προσπάθησε ποτέ να τις δημοσιεύσει.
Το αντίθετο.
Έβαζε ρήτρα σε κάθε συμβόλαιο να έχει ένα προσωπικό χώρο και μια μπανιέρα για να τα τυπώνει και απαγόρευε σε οποιοδήποτε την πρόσβαση στο σκοτεινό της δωμάτιο.

New York, 1956.
Το γεγονός ότι ήταν νταντά, σχεδόν αόρατη στα μάτια του κόσμου, της επέτρεπε να πάει εκεί που δεν μπορούσε άλλος.
Το 2008 ο Μaloof αποφασίζει να κυκλοφορήσει τις πρώτες φωτογραφίες, αλλά περνούν απαρατήρητες.
Ένα χρόνο αργότερα τις ανεβάζει στο Flickr και το θέμα γίνεται γρήγορα ανάρπαστο. Από τότε όλα είναι ιστορία.
Δεκάδες δημοσιεύσεις σε όλα τα μέσα και εκθέσεις όπου γίνεται πάντα κοσμοσυρροή.
«H  Vivian Maier», έγραψε η Guardian, «ήταν φεμινίστρια χωρίς να το ξέρει.
 Έμαθε αγγλικά παρακολουθώντας ταινίες και ξόδεψε και την τελευταία πένα από την πώληση της οικογενειακής αγροικίας σε ένα χωριό της Γαλλίας για να κάνει το γύρο του κόσμου φωτογραφίζοντας».

Chicago, 16 Αυγούστου 1956
To 2013 βγήκε το πρώτο ντοκιμαντέρ για τη ζωή της με τίτλο «Finding Vivian Maier» καταγράφοντας όλες τις άγνωστες λεπτομέρειες μιας συνηθισμένης ζωής μιας μη συνηθισμένης γυναίκας, ενώ τον Οκτώβριο 2014 κυκλοφόρησε η μονογραφία Vivian Maier-A Photographer Found (λεπτομέρεια: η Maier πέθανε το 2009 από πνευμονία σε γηροκομείο χωρίς να προλάβει να δει την αναγνώριση).
Μετά τη δημοσιότητα ένας μακρινός ανιψιός της από τη Γαλλία που δεν ήξερε την ύπαρξή της, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα εναντίον του Maloof αφού οι φωτογραφίες αξίζουν πλέον χιλιάδες δολάρια.
New York, Μάρτιος 1954.
New York
Ο Kirk Douglas στην πρεμιέρα του Spartacus. Chicago Οκτώβριος 1960.
New York, 3 Σεπτεμβρίου 1954
Κείμενο: Ρόζα Κράμερη
πηγή πληροφόρησης:http://www.hommemagazine.gr

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα

rocket_photo
Η πρώτη φωτογραφία της Γης από το διάστημα λήφθηκε λίγο μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στις 24 Οκτωβρίου του 1946, με μια κάμερα, που είχε τοποθετηθεί σε έναν πύραυλο V-2 .

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Photographer Eve Arnold

μεγάλοι φωτογράφοι:
Eve Arnold:
Anthony Quinn και Anna Karnia on the set of Guy Green's 'The Magus', Ισπανία, 1976
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
τι με οδήγησε και με έκανε να προχωρήσω αυτές τις δεκαετίες;
ποιό ήταν το ερέθισμα;
εάν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία μόνο λέξη
αυτή θα ήταν ή "περιέργεια"
η περιέργεια ήταν μιά διαρκής αναμέτρηση
η μεγάλη ικανότητα της φωτογραφίας να είναι απρόβλεπτη πάντα με γοήτευε!!!
ntina

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Gulia Marqaret Cameron...photographer...

....τα παραμύθια συντίθενται από αλλόκοτα υλικά...
Πλάτων Ριβέλλης
......Gulia Margaret Cameron....
Αγγλίδα φωτογράφος...


Η Julia Margaret Cameron γεννηθηκε το 1815 στην Ινδια...
στην Καλκουτα...
πατερας της ο James Pattle ηταν ενας αυταρχικος αξιωματικος του Βρετανικου στρατου και η μητερα της η Adeline de l'Etang Γαλλιδα αριστοκρατισσα...

''Τα παραμύθια συντίθενται από αλλόκοτα υλικά. Αλληγορίες, συμβολισμούς, υπαινιγμούς, αφαιρέσεις, υπερβάσεις και ελλειπτικά σχήματα πλεγμένα πάνω σε έναν καμβά μαγείας. 
Τα παραμύθια κτίζονται από μια επικάλυψη ψέματος που κρύβει (και αποκαλύπτει) ένα υπόστρωμα αλήθειας. 
Τα παραμύθια απευθύνονται στη φαντασία χρησιμοποιώντας σχήματα τής λογικής. 
Όλα τα παραπάνω θυμίζουν όμως και τη φωτογραφία. 
Κάθε φωτογραφία. 
Αφού κάθε φωτογραφία είναι ένα παραμύθι. 
Που δείχνει όσα η λογική καταλαβαίνει και υπονοεί όσα η φαντασία γεννάει
Η Julia Margaret Cameron έλεγε παραμύθια στα παιδιά της.
Για την προγιαγιά της που ήταν στην αυλή τής Μαρίας Αντουανέτας ή για τον πατέρα της που πολεμούσε με τους λογχοφόρους τής Βεγγάλης. 
Κι ύστερα ανακάλυψε το μεγάλο παραμύθι τής τέχνης. 
Τής ζωγραφικής και τής ποίησης. 
Ο Λάνσελοτ και η Γκουινεβίαρ, η Οφηλία και ο Άμλετ μαζί με τις αλλόκοσμες ζωγραφικές μορφές των προραφαηλιτών φίλων της έγιναν ο ονειρικός και ταυτόχρονα πραγματικός κόσμος της. 
Κι ύστερα ανακάλυψε ότι ο φωτογραφικός φακός της μπορούσε να μιλήσει κι αυτός για τέτοιες ιστορίες.
Και ότι οι οικείοι της ίσως να ήταν μετενσαρκώσεις των ηρώων που κατοικούσαν στα όνειρά της. 
Κι ύστερα πήγε στην Ιταλία και ανακάλυψε ότι μερικούς αιώνες πιο πριν, σε μια περιοχή που έκλεινε στις πλευρές του την Τοσκάνη και την Ούμπρια, κάποιοι ζωγράφοι είχαν μεταμορφώσει Θεούς, Παναγίες και Αγίους σε ήρωες δικών τους παραμυθιών.
Το 1865, η Julia Margaret Cameron φωτογράφισε τη δική της Αγία Οικογένεια. 
Την έκλεισε σε έναν νοητό κύκλο. 
Κύκλο που σχηματίζουν τα ίδια τα πρόσωπα, το σκοτάδι και το φως. 
Φωλιά και φυλακή. 
Η ιερότητα αντλείται από το ένα, το πρώτο, το υπέροχο παραμύθι. 
Αλλά μεταμορφώνεται σε αιώνιο σύμβολο, όπου η φάτνη ενυπάρχει σαν ανάμνηση. 
Τα πρόσωπα είμαστε εμείς, εσείς, χτες, σήμερα και πάντα. 
Το παραμύθι μιας κρύας νύχτας τής Βηθλεέμ έδωσε τη θέση του σε ένα άλλο παραμύθι, αυτό τής φωτογραφίας, με τη δύναμη που έχει ο χώρος τής φαντασίας, ο κόσμος τής τέχνης, η επικράτεια των ονείρων, να εναλλάσσουν τις μορφές και να είναι ταυτόχρονα άλλο και ίδιο.''...........
ένα κείμενο του Πλάτωνα Ριβέλλη....

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Steve McCurry αγαπημένες μου φωτογραφίες ενός αγαπημένου φωτογράφου!!!

..... Steve McCurry...
.....ίσως ο πιο γνωστός φωτογράφος παγκοσμίως...
είναι ο άνθρωπος που έχει τραβήξει την πλέον διάσημη φωτογραφία του πλανήτη...
το Αφγανό κορίτσι με τα πελώρια καταπράσινα μάτια...
σε αποστολή στο Πακιστάν το 1984...
γεννημένος στην Φιλαδέλφεια κάνει σπουδές σχετικές με τις τέχνες, την αρχιτεκτονική, τον κινηματογράφο και την ιστορία...
δουλεύει για δυο χρόνια σε εφημερίδα και έπειτα φεύγει για την Ινδία, ξεκινώντας πιά την ανεξάρτητη καριέρα του...
εκεί, λέει, έμαθε να παρακολουθεί και να περιμένει....
να περιμένει ώσπου οι άνθρωποι να ξεχάσουν την κάμερα και η ψυχή τους να βγει στην επιφάνεια και να του φανερωθεί...



















ntina

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Arthur Leipzig...“μια φωτογραφία, όσο καλή κι αν είναι, δεν αξίζει να πληγώνει τους ανθρώπους”

ο φωτογράφος ως μάρτυρας μιάς εποχής που δεν υπάρχει πιά...
ο φωτογράφος που στόχος του ήταν πάντα να συλλαμβάνει τους ανθρώπους με τα προβλήματά τους
τις προσωπικότητές τους και
τις δυνατότητές τους σε μιά συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου...
ο φωτογράφος που εμπνεύστηκε για τις φωτογραφίες του της Νέας Υόρκης "το παιχνίδι των παιδιών στους δρόμους" από τους πίνακες ζωγραφικής του Pieter Bruegel theElder...
ο φωτογράφος των ιδιαίτερα συναισθηματικών φωτογραφιών...
ο φωτογράφος που δεν ενδιαφερόταν καθόλου να ομορφύνει τα πορτραίτα του...
ο φωτογράφος που έγραφε "πιστεύουμε στην ελπίδα"
ο φωτογράφος που αρνήθηκε να φωτογραφίσει τους γονείς ενός
παιδιού που μόλις είχε πεθάνει και που έγραψε
πως
“καμία φωτογραφία,όσο καλή και άριστη και αν είναι, δεν αξίζει να πληγώνει τους ανθρώπους”
ο σπουδαίος αυτός φωτογράφος πέθανε την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014 στο σπίτι του στο Sea Cliff στη Νέα Υόρκη...
ήταν 96 ετών...
η κόρη του, η Judith, ανακοίνωσε το θάνατό του...
o Arthur Leipzig γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, το 1918...
μετά τις σπουδές του φωτογραφίας στο Photo League  το 1942 εργάστηκε ως φωτογράφος προσωπικού για τέσσερα χρόνια στο Newspaper PM...
κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ολοκλήρωσε και
την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας
το περίφημο πρότζεκτ "children's street games"- παιδικά παιχνίδια στο δρόμο -
το 1946 φεύγει από το Newspaper PM...
μετά από ένα σύντομο πέρασμα στη International News Photos γίνεται
ανεξάρτητος φωτορεπόρτερ
και
ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με αναθέσεις από περιοδικά όπως
The Sunday New York Times
This Week
Fortune
Look
and Parade
μέχρι που ο EdwardSteichen τον ενθάρρυνε να διδάξει, πράγμα που έκανε για τα επόμενα είκοσι οκτώ χρόνια στο
Long Island University
όπου
ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του Ομότιμος Καθηγητής...
.....................
"Η καριέρα του Arthur Leipzig ως φωτορεπόρτερ και φωτογράφου πληρεί τα ιδανικά της μεγάλης εποχής της αμερικανικής φωτοειδησεογραφίας...
ο φωτογράφος που 
με το ξεκίνημά του στην Photo League της δεκαετίας του 1940,
ως ανεξάρτητος φωτογράφος στη δεκαετία του 1950 και του 60,
ως δάσκαλος-φωτογράφος με πλήρη απασχόληση
και
ως ελεύθερος να επιλέγει πια τις εργασίες του στη δεκαετία του 1970 και του 80,
απεικονίζει τις δυνατότητες αλλά και τις αντιξοότητες μιας ζωής στη φωτογραφία
επίσης
οι φωτογραφίες του εξυμνούν την τέχνη του   – ως ένα έργο ζωής που έχει μια διαρκή και δημιουργική απάντηση στην πρόκληση "κατά πόσο η φωτογραφία αποτελεί μέσο για την έκφραση των θεμελιωδών ανθρώπινων εμπειριών"

ας δούμε κάποιες από τις φωτογραφίες του: